Πέντε χρόνια, για να θυμόμαστε ότι σε αυτή τη χώρα υπήρξαν άντρες που δεν άφηναν γένια, κάνοντας φωτόλυση τις τρίχες του κορμιού τους κι ούτε ξόδευαν τον χρόνο στα γυμναστήρια μονάχα, μα διάβαζαν βιβλία, πήγαιναν στο θέατρο, στο σινεμά και στα μουσεία. Που ήταν ιππότες με τα κορίτσια τους και σκληροί με τους κακούς και τους άδικους. Που δε ξεστόμιζαν βρισιές αλλά τα λόγια τους ήταν μπουνιές όταν θύμωναν. Που πήγαιναν το κορίτσι τους στην ακρογιαλιά και το αγκάλιαζαν δίπλα στην άμμο κι όχι πάνω σε ξαπλώστρες. Και δεν χρειαζόταν να έχουν ΙΧ, ούτε κινητό τελευταίο μοντέλο για να πάνε βόλτα με το κορίτσι τους και κυρίως ότι κάποτε σ' αυτή τη χώρα υπήρξαν άντρες που κοίταζαν στα μάτια αυτή που ήθελαν κι εκείνη ήξερε ότι θα την αγαπούν "για πάντα". Που ο λόγος τους ήταν συμβόλαιο. Που δεν το έπαιζαν βαριά πεπόνια κι ούτε καταδέχονταν να κυκλοφορούν με μαύρα γυαλιά στα μάτια. Ναι υπήρξαν άντρες που τολμούσαν να φωνάξουν " Κάψε μας ήλιε, κάψε μας" και ήταν έτοιμοι για την πυρά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου